Rozdział 3.

W pewnej chwili ktoś usiadł koło niej na ławce. Siedział tak przez kilka minut, a ona płakała. Nawet nie spojrzała kto to. W końcu zapytał, a jego głos wydawał się jej znajomy, ale nie chciała, żeby zobaczył jej twarz, więc siedziała z opuszczoną głową nie sprawdzając z kim rozmawia.
-Co się stało? Wszystko w porządku?
-Nic. Nie ważne.
-Powiedz. Bardzo chciał bym wiedzieć.
-Nie ma Polski.
-Co? Gdzie nie ma Polski?
-Nie ma koncertu w Polsce.
-Czyjego koncertu?
-Moich idoli. Ale oni nie są tylko idolami. A do tego moja przyjaciółka leży w szpitalu. Życie mi się wali.
-A kim są dla Ciebie? Co się stało z przyjaciółką?
-Oni są całym moim życiem, nie chce za dużo opowiadać, nie znam pana.
-Nie musisz do mnie mówić 'pan' jestem tylko kilka lat starszy. Oczywiście do niczego Cię nie zmuszam, nie chcesz, nie musisz nic mówić. Ale skąd masz pewność, że mnie nie znasz?
-A skąd mam pana znać? To znaczy Ciebie.
-No nie wiem. Nawet nie spojrzałaś jak wyglądam.
-Nie chcę, żebyś patrzył na moją twarz wyglądam okropnie.
-Nie, jesteś piękna. Uwierz mi proszę.
I nagle uświadomiła sobie, że zna te słowa. Że zna ten charakter. Więc spojrzała na niego. I zamarła. Nie wiedziała co ma powiedzieć. Zabrakło jej słów.
-Dlaczego nic nie mówisz.
-...Ty...Ty jesteś..?!
-Kim?
-NIALL JAMES HORAN?!
-Nie, jestem zwyczajnym człowiekiem. Tak jak ty. KOCHAM CIĘ.
-Jak możesz mnie kochać? Nigdy mnie nie widziałeś. Nie wiesz kim jestem. KOCHAM CIĘ NIALL. Nawet nie wiesz jak bardzo.
-Wiem kim jesteś. Jesteś częścią mojego życia tak jak Diana. Ona wyzdrowieje. Ją też kocham. A co do koncertu, nie martw się. Będzie. OBIECUJĘ.
I przytulił ją tak jakby nigdy nie chciał jej puścić.
.
.
.
Nagle usłyszała dźwięk telefonu. Spojrzała na niego. To lekarz dzwonił. Ale zanim odebrała odwróciła się w stronę chłopaka. Nie było go tam. I nagle uświadomiła sobie, że to był sen, tylko sen.
Odebrała telefon.
-Tak? Słucham?
-Wydaje mi się, że z twoją przyjaciółką jest coraz lepiej. Wygląda na to, że są szanse. Może się obudzić.
-Zaraz tam będę.
I rozłączyła się.
Wydawało jej się, że niedługo wszystko może się poukładać. Ale, gdy szła do szpitala myślała cały czas o tym co jej się przyśniło. O tym kto jej się przyśnił.
'Może to coś znaczy... Może Niall mówił prawdę... Może lepiej się nie załamywać. Jeśli z Dianą jest coraz lepiej, to pewnie wyzdrowieje. Horan tak powiedział. Więc jeśli ona wyzdrowieje, to koncert też się odbędzie?!'
W drodze puściła sobie singiel 1D- Diana, który wyciekł do sieci. Ta piosenka tak dobrze opisywała ją i Ciebie. Przecież, to tak jakby śpiewali o tobie. Dla ciebie. A piosenka jest dla fanów, na całym świecie. Dla tych, którzy się tną. Którzy nie radzą sobie z życiem. Którzy nie śpią po nocach i płaczę. Oni mówią, że was kochają. Zawsze podczas jej słuchania, nie możecie się powstrzymać od płaczu. Chociaż podkład jest wesoły. Co innego tekst. (http://www.twitlonger.com/show/n_1roikkq) Najprawdziwsi fani, Directionerzy, widzą to głębsze znaczenie.
W końcu doszła do szpitala. Otwierając drzwi powiedziała: 'Wszystko się jeszcze ułoży'. Zapomniała kompletnie o tym, że koncertu nie ma, bo 'Niall' powiedział, że będzie.
Szła w stronę sali. Spotkała po drodze lekarza. Powiedział, żeby poszła do Ciebie. Gdy wchodziła do sali zobaczyła jak otwierasz powoli oczy. Tak to prawda, widziałaś ją. Tak jakby za mgłą. Podbiegła do Ciebie i przytuliła. Chciała Ci wszystko opowiedzieć ale na to musiała trochę poczekać. Powiedziała tylko:
-Heej kochanie. Jak się czujesz?
-Ja nadal żyje? Okropnie.
-Nie rób mi tego więcej. Dobrze?
-Ehh postaram się.
__________________________________
Gdy pisałam to fanfiction nigdy nie pomyślałabym, że komuś to się spodoba. Myślałam, że to nie wyjdzie. Ale jednak. Udało się. Chyba ; ))